ابومحمد مشرف الدین(شرف الدین) مصلح بن عبدالله بن شرف الدین شیرازی، ملقب به ملک الکلام و افصح المتکلمین، بی شک یکی از بزرگترین شاعرا ایران است که بعد از فردوسی، آسمان ادب فارسی را به نور خیره کننده ی خو روشن ساخت. این روشنی با چنان نیرویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام، از تاثیر آن کاسته نشده و این اثر پارسی هنوز پابرجاست و استوار است.

در حدود سال 606 هجری در شهر شیرازدر خاندانی که همه از عالمان دین بودند، چشم به جهان گشود. مقدمات علوم ادبی و شرعی را در شیراز آموخت و سپس در حدود سال 620 برای اتمام تحصیلات به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه آن شهر به تحصیل پرداخت.

سعدی هم در شعر و هم در نثر، سخن فارسی را به کمال رسانده است و از میان آثار منظوم او، گذشته از غزلیات و قصاید، مننوی مشهوری است که به سعدی نامه و بوستان شهرت دارد. این منظومه در اخلاق و تربیت و وعظ است . در 10باب تنظیم شده است:1- عدل. 2- احسان. 3- عشق. 4- تواضع. 5- رضا. 6- ذکر. 7- تربیت. 8- شکر. 9- توبه. 10- مناجات و ختم کتاب.   

وفات سعدی در ماخذ گوناگون به سال های«695-694»و«691-690» نوشته اند.

شیراز
[عناوین آرشیوشده]